21/12/2012, czyli myśl o końcu świata

        ''Bądź gotów!''. Kilka dni temu jakaś nieznana mi osoba przysłała na moją elektroniczną skrzynkę wiadomość rozpoczynającą się właśnie od tych słów: ''Bądź gotów!''. Anonimowy nadawca listu, powołując się na wyliczenia ''nieomylnego w zakresie astronomii plemienia Majów'', w zgrabnych słowach przekonywał mnie, że koniec świata jest już tuż tuż, że naszej cywilizacji zostało mniej więcej dwadzieścia pięć miesięcy istnienia, i że w grudniu 2012 roku nie będzie nam dane zasiąść do wigilijnego stołu. 

           Po przeczytaniu tej wiadomości  stwierdziłem, że rzeczywiście jest coś na rzeczy. Bynajmniej jednak nie z powodu zawartego w tekście, pełnego naturalnych katastrof, apokaliptycznego opisu czekających nas wydarzeń, nawet nie z powodu ludzkiej naiwności, która co kilka bądź kilkanaście lat daje się przekonywać, że nie warto jest trzymać oszczędności na długoterminowych lokatach, lecz z powodu ogólnego przeświadczenia ludzi różnych religii, kultur i narodów, iż świat znalazł się w tak krytycznym punkcie swoich dziejów, że jedynym wyjściem z tej sytuacji jest jego koniec.

          ''Być w Rzymie i nie zobaczyć papieża'' - ten pielgrzymi grzech, może być odpuszczony tylko poprzez wizytę w Watykańskich Muzeach. Krocząc długimi, kilometrowymi korytarzami, przechodząc z sali do sali, przyglądając się malunkom Fra Angelico, Leonarda da Vinci, Rafaela i Caravaggia, mijając egipskie mumie, marmurową mękę Laokona oraz wczesnochrześcijańskie sarkofagi można napełnić swą duszę uświęcającą łaską, która płynie ze spotkania z pięknem. Jeśli rozgrzeszenie ze wspomnianego zaniedbania otrzymuje się przemierzając muzealne pokoje, to odpust zupełny można uzyskać tylko pod sklepieniem Sykstyńskiej Kaplicy.

        Wzniesiona staraniem Ojca św. Sykstusa IV późnośredniowieczna budowla jak magnez przyciąga miliony turystów, którzy przybywają tu z całego świata, by podziwiać jej malarski wystrój - freski pędzla Michała Anioła. Muzealny przewodnik podaje, że mistrz Buonarotti potrzebował czterech i pół roku żmudnej pracy, by udekorować biblijnymi obrazami kapliczny sufit oraz, że kolejne czterysta pięćdziesiąt dni zajęło mu wymalowanie wielkiej sceny przedstawiającej ostatni dzień w historii świata - Sąd Ostateczny.
          W samym centrum tego renesansowego arcydzieła jaśnieje postać zstępującego na obłokach Zbawiciela, który ze wzniesioną w karzącym geście ręką oddziela rzesze świętych od tłumu potępionych. Tuż obok Pana Jezusa stoi Matka Najświętsza. Co ciekawe, Maryja  nie wznosi swych oczu ku górze, nie przygląda się tym, którzy jak święci Piotr, Bartłomiej, Wawrzyniec, Sebastian czy Katarzyna Aleksandryjska dostąpili już chwały nieba, lecz z zatroskaniem patrzy na desperacką próbę jednego z anonimowych świętych, który przy pomocy różańca wyciąga z piekła dwójkę potępieńców. Nad całą zaś sceną sądu, w lewym górnym rogu, widnieje trzymany przez aniołów Chrystusowy Krzyż.
         Jako chrześcijanie nie możemy mieć co do tego żadnych wątpliwości:  koniec świata kiedyś nadejdzie. Czy nastąpi to 21 grudnia 2012 roku? Nie wiem. Może wcale nie trzeba będzie czekać tych dwudziestu pięciu miesięcy i niebo otworzy się ponad nami już jutro? Kto wie? Mówi Pismo Święte: ''Czuwajcie i bądźcie gotowi, bo w chwili w której się nie domyślacie Syn Człowieczy przyjdzie''.  Dla tych zaś, którzy zżerani własną ciekawością chcieliby poznać bliższą datę końca świata, proponuję taką oto moją osobistą przepowiednię: ''Koniec świata nastąpi albo za dnia albo w nocy''. Mamy więc pięćdziesiąt procent szans na to, że uda się nam dobrze wytypować porę ponownego przyjścia Zbawiciela. Osobiście skłaniałbym się ku dniowi. Dlaczego? Myślę, że w swoim wielkim miłosierdziu dobry Bóg przewidział i to, że w dziennym świetle będzie nam znacznie łatwiej chwytać się zwisających z nieba różańców.
W przeddzień Uroczystości Chrystusa Króla Wszechświata.
Refugium peccatorum - ora pro nobis!