O kryzysie w Kościele i wierności Ojcu Świętemu, czyli myśl ku rozwadze polskich katolików

     "Czy gdyby Chrystus przyszedł dziś znowu na świat, po dwudziestu wiekach, odnalazłby się w naszym Kościele? Co zrobiliśmy z Jego nauką, z Jego przesłaniem? Trzeba to jasno powiedzieć, zamieniliśmy Jezusową Ewangelię na dokumenty Kongregacji Doktryny Wiary". Nie dalej, jak kilkanaście dni temu z takimi oto słowami zwrócił się do wiernych pewien znany mi włoski ksiądz. Kiedy przekonałem się o tym, że to nie był żart, ani żadna retoryczna figura przyznam się Wam szczerze, że zaniemówiłem.

       Czy zastanawiliście się nad tym, skąd bierze się ten sposób myślenia o Kościele? Jak wkrada się do głów i serc ludzi, którzy do Niego należą? Z jakiego nasienia i korzenia wyrasta? Rozumiem tych, którzy Kościołem gardzą, którzy widzą w Nim zinstucjonalizowaną ostoję ciemnogrodu i zabobonu, zawalidrogę w procesie układania nowego porządku rzeczy i pełnej emancypacji człowieka. To oczywiste, że będzie im zależeć na osłabieniu Jego opiniotwórczej pozycji. Ale ni jak nie mogę pojąć tego typu zachowań u ludzi, którzy nazywają samych siebie: wiernymi, katolikami, ba, są nawet duchownymi.

       Patrząc na historię rozwoju idei, możemy przekonać się, że wszystkie prądy myślowe, które rodziły się na przestrzeni wieków w obrębie łacińskiej cywilizacji docierały do Polski z pewnym opóźnieniem. I tak, dla przykładu, wielu uczonych początki włoskiego Renesansu wiąże z osobą zmarłego w pierwszej ćwierci XIV w. Dante Alighieriego, podczas gdy polskie Odrodzenie przypada na wieki XVI i XVII. Prekursor europejskiego Romantyzmu, Goethe, pisze "Cierpienia młodego Wertera" w 1774 r., gdy jego polski odpowiednik - Adam Mickiewicz wydaje swe "Ballady i romanse" blisko pół wieku później, w roku 1822. Otóż biorąc pod uwagę tę dziejową prawidłowość, wydaje mi się, że jest nie tylko uzasadnionym, ale wręcz koniecznym postawienie pytania, czy aby w Polsce, już od jakiegoś czasu, nie jesteśmy świadkami procesu wkraczania do Kościoła różnych idei, które od lat z górą pięćdziesięciu, tu na Zachodzie, deformują wiarę i niszczą od wewnątrz katolickie wspólnoty? Czy, aby nie przyszedł i do nas - mówiąc kolokwialnie - kryzys posoborowy?
      "Kryzys posoborowy". Cóż to takiego? Gdyby chcieć go opisać tak, jak się opisuje jakąś chorobę, należałoby rozpocząć od pierwszego jego objawu jakim jest kontestacja boskich prerogatyw papieża, jego władzy i misji w Kościele oraz przedstawianie nauki Namiestnika Jezusa Chrystusa jako niewiążącej opinii jednego z wielu teologów. Duch lekceważania nauczycielskiego i pasterskiego głosu Następcy św. Piotra pociąga za sobą lawinę innych, tragicznych dla Kościoła zjawisk. Mam tu na myśli: odrzucenie części lub całości depozytu wiary, przejawiająca się w spadku liczby uczestniczących w niedzielnej Mszy Świętej i odejściu od Sakramentu Pokuty, laicyzacja wiernych, brak powołań kapłańskich i zakonnych przy jednocześnie wysokim odsetku odejść ze stanu duchownego, szerzące się świętokradcze celebracje liturgiczne oraz zeświedczenie osób duchownych widoczne między innymi w skandalach obyczajowych z ich udziałem.
      Ile tego typu zdarzeń ma już miejsce w polskim Kościele? Czy uprawnionym jest mówienie o istnieniu w nim kryzysu? Jeśli tak, to jaki będzie miał on dalszy przebieg? Czy powtórzą się u nas te same, "zachodnioeuropejskie" procesy, czy też przybierze on inną, bardziej specyficzną formę? Nie podejmuję się odpowiedzi na te zbyt trudne dla mnie pytania, pewien jednak jestem, że czas, który został nam dany, te kilkadziesiąt lat opatrznościowego opóźnienia otrzymaliśmy po to, aby odrobić dwie lekcje. Pierwsza z nich to lekcja historii, który uczy nas jak roztropnie oceniać sytuację, a w razie pojawienia się negatywnych zjawisk, jak mądrze reagować, aby uniknąć powtórzenia tych samych błędów, które przed laty zostały popełnione przez lokalne: niemieckie, francuskie, belgijskie, holenderskie, włoskie i amerykańskie kościoły. Druga lekcja jest znacznie prostsza, polega ona bowiem na uświadomieniu sobie ważności misji jaką Chrystus powierzył następcom św. Piotra. To właśnie od naszej postawy względem papieża, względem jego władzy i Magisterium zależy przyszłość Kościoła katolickiego w naszym kraju. Jeśli uda się nam dochować wierności Rzymowi, jestem o tym przekonany, nie dane nam będzie dzielić doświadczenia pustych kaplic, klasztorów i żłobków, nie dane nam będzie słuchać kazań o "zastępowaniu Ewangelii przez dokumenty rzymskich kongregacji". Skąd ta pewność? Przecież sam Chrystus obiecał, że bramy piekielne nie przemogą Kościoła, który jest zbudowany na piotrowej skale.
Mater Ecclesiae - ora pro nobis!